Wyjechali o dziesiątej.
Wcześniej biegała jeszcze Apaczowa do ostatniej chwili, jak przysłowiowy kot z pęcherzem, bo miała do oddania komunijny tort , któremu trzeba było nadać ostatnie szlify.
Tort oddany, można wsiadać do auta.
Jechali we czworo: Apaczowa, jej Córka, Matka i Ojciec.
Najbardziej z tej czwórki podekscytowana była oczywiście Córka, bo był to jej wymarzony, długo wyczekiwany wyjazd do teatru, o którym było TU.
Początkowo zarówno skład, w którym jechali, jak i termin oraz miejsce docelowe miały być zupełnie inne.
Wg planu A miała jechać Apaczowa, Córka i Wódz, a miejscem przeznaczenia był Teatr Muzyczny w Poznaniu. Znalazła Apaczowa tam musical "Ania z Zielonego Wzgórza" i wiedziała, że lepiej się tym dwóm miłośniczkom rudzielca trafić nie mogło. Zarezerwowała więc bilety i próbowała cierpliwie znosić jojczenia Córki, że czas się tak niemiłosiernie wlecze.
Tydzień przed wyjazdem okazało się, że Wódz akurat w tym dniu MUSI być w pracy...
Musi!
Długo biła się cała trójka z myślami, co zrobić, jednak w końcu ustalono, że wyjazd miał być rodzinny, w związku z czym Apaczowa rezerwację odwołała i szukała innego terminu. Nie znalazła już nic w Poznaniu, Szczecinie, Bydgoszczy, Gdańsku, nic co nie byłoby ani zbyt dziecinne, ani zbyt poważne dla 11-latki.
Nie dając za wygraną szukała dalej i tym sposobem znalazła! I to CO znalazła!
Teatr Muzyczny w Gdyni, a w nim "Shreka"! Tzn. nie teatr znalazła, bo o nim wiedziała już oczywiście wcześniej i o musicalu też słyszała, bo oglądała reportaż w TV, że zrobiony na miarę Broadwayu i w ogóle same och i ach, ale nie sądziła, że jeszcze jest on na afiszu.
Uznała, że będzie to świetny plan B, kupiła bilety on-line, wysłuchała zachwytów Córki i Męża, kiedy ich o tym poinformowała (no Wódz jednak zdecydowanie woli Shreka, niż Anię) i zadowolona czekała wraz z pozostałymi na ten dzień pod koniec maja, kiedy całą trójką zrobią sobie wspaniałą, całodzienną wyprawę do Trójmiasta, które uwielbiają, które odwiedzają co roku, i w którym Apaczowa spędziła swe studenckie czasy.
Postronnej osobie może się to wydać nie do uwierzenia, ale Apaczowej, przyzwyczajonej do specyfiki pracy swego męża, nawet powieka nie drgnęła, kiedy okazało się, że tydzień przed planowanym wyjazdem do teatru, w ramach nie cierpiących zwłoki obowiązków służbowych Wódz zostaje oddelegowany na cały miesiąc niemal 200km od domu.
Do Gdyni nie pojedzie.
Nauczyła się już Apaczowa szybko reagować w takich sytuacjach i nie chcąc po raz kolejny wystawiać na próbę cierpliwości swej Córki, wcieliła w życie plan C, czyli przekwalifikowała rodzinną wyprawę we trójkę, na rodzinną wyprawę we czwórkę, dokupiła jeden bilet i tym sposobem zamiast Wodza pojechali rodzice Apaczowej.
W dniu wyjazdu wszystko szło jak z płatka.
Tort wzbudził wielkie zadowolenie, więc nerwy z Apaczowej opadły.
Pogoda piękna, wymarzona na wyprawę, ani za ciepło, ani za zimno, cudnie.
Jakiś podstęp w tym wietrzyła Apaczowa, bo czy to możliwe, żeby dzień się pięknie zaczął i tak samo pięknie skończył?
Siedziała więc całą drogę jak na szpilkach, węsząc co chwilę jakieś nieszczęście, które nie pozwalało jej się odprężyć.
Kiedy po trzech godzinach dojechali wreszcie na miejsce okazało się, że oprócz problemów z zaparkowaniem auta blisko teatru, nic strasznego się nie wydarzyło.
Mając do przedstawienia spory zapas czasu, poszli sobie wszyscy na plażę i na obiad i na lody i czas im tak szybko zleciał, że ani się obejrzeli, a nadeszła godzina "zero". Pełna gotowość i mobilizacja, a podekscytowanie Córki sięgnęło zenitu.
Weszli.
Powitały ich uśmiechnięte panie bileterki, które uśmiech miały dla całego tysiąca widzów (pełna widownia!), a potem było już tylko lepiej.
Apaczowa kupowała bilety na ten spektakl niemal w ostatniej chwili i trochę się bała, że miejsca, które miała do wyboru są dość daleko od sceny i mało będzie widać, ale jakże się (na szczęście) myliła.
Od razu napisze Wam Apaczowa, że bywała już w teatrze (to tak, żeby jej kto nie zarzucił braku obycia), ale ten teatr... niesamowite wrażenie! Cudowne! Sama nie wiedziała, od czego to zależy, ale tam jakieś dobre fluidy w powietrzu fruwały i sprawiały, że wszystko wydawało się naj.
Największa scena.
Największa widownia.
Najwygodniejsze fotele.
Najwspanialsza atmosfera.
I to wszystko jeszcze przed rozpoczęciem spektaklu.
A potem...
Potem to już o niczym Apaczowa nie myślała.
Chłonęła wszystko, jakby znowu była dzieckiem i gdyby nie wracała do rzeczywistości od czasu do czasu i nie przywoływała się do porządku, pewnie siedziałaby do antraktu z rozdziawioną buzią.
A gdy w chwilach przytomności zerkała na Córkę, stwierdzała z radością, że ona jest nie mniej zafascynowana.
Niesamowite było wszystko!
Niesamowici aktorzy i niesamowita ich liczba na scenie.
Niesamowite kostiumy.
Niesamowita scenografia, która cały czas się przemieszczała, zza drzew w ułamku sekundy potrafił wyłonić się zamek, albo kilkumetrowa smoczyca!
Muzyka niesamowita (przyznaje Apaczowa, że przez część widowiska jej wzrok utkwiony był pod sceną, gdzie zafascynowana obserwowała sporą część orkiestry i śmigającą w powietrzu batutę).
I jedyny przykry moment nastąpił wtedy, gdy obie z Córką uświadomiły sobie, że zbliża się koniec i trzeba będzie rozstać się już z tą niesamowitością i wrócić do rzeczywistości, od której dzielą je trzy godziny drogi powrotnej.
Córkę trzeba było wyciągać siłą.
Trochę się Apaczowa nie dziwi, uczęszcza to dziecię na dwa koła teatralne i więcej ma okazji stać na scenie, niż kogoś na niej oglądać.
Zapytana, czy woli być aktorką, czy widzem, odpowiedziała, że to jakby wybierać między spaniem, a jedzeniem. Jedno i drugie ponoć niezbędne do życia...
A na odchodnym stwierdziła, że kiedyś będzie tu Apaczowa przyjeżdżać na jej występy.
Oby Córeczko Twoje życzenie się spełniło.
(Zazdrości jej Apaczowa tej pewności, co chce robić w życiu.
Sama w jej wieku miała milion pomysłów na siebie i żadnej konkretnej fascynacji).
Zdjęcia jakie są, każdy widzi.
Na usprawiedliwienie dodajmy, że po pierwsze robione telefonem, a po drugie trzęsącymi się z podekscytowania "rencyma".
Ma Apaczowa plan wrócić tam na przedstawienie, które już sobie upatrzyła.
Ale wiadomo, jak to z planami bywa...
