Zawody jeździeckie, czyli jak spędzić upalną niedzielę.

Córka Apaczowej oprócz teatru wielbi miłością przeogromną zwierzęta wszelakie, o czym już zdaje się kiedyś Apaczowa wspominała.

Są jednak zwierzęta, które darzy uczuciem szczególnym, bezwarunkowym i trochę tego uczucia Apaczowa nie ogarnia.

Mowa o koniach.

Miłość do nich dziecię musiało chyba odziedziczyć po przodkach, szczególnie po dwóch pradziadkach oraz jednym z dziadków, którzy wśród koni przebywali codziennie, dbali o nie, hodowali i mieli do nich tzw. "podejście".

Apaczową konie owszem fascynują, ale otwarcie przyznaje, że się ich boi i choć od dzieciństwa miała możliwość przebywać z nimi do woli, nigdy nawet nie odważyła się na żadnego wsiąść.

Natomiast jej Córka w ogóle nie czuje przed nimi strachu, zawsze śmiało podchodziła do zwierza wyższego od niej kilkukrotnie i gdyby mogła, zamieszkałaby chyba z nimi w jednej stajni.

Nie należy do żadnego jeździeckiego klubu, jeździ typowo rekreacyjnie, jednak gdy w pobliskim ośrodku konnym odbywają się zawody, jasnym jest, że jej tam zabraknąć nie może.

Powie Wam Apaczowa, że patrzeć to ona też lubi na te wspaniałe zwierzęta, w zwiąku z czym wiadomym było, że spędzą rodzinnie na tych zawodach cały dzień, zjedzą na miejscu obiad i do późnego wieczora będą kibicować najlepszym dżokejom, smażąc się na wiór w palącym słońcu i smarując potem przypalone nosy maślanką.

Co prawda miała Apaczowa ochotę osłonić się kapeluszem, niczym stateczne matrony w Ascot, jednak uznała, że mogłaby zbytnio odciągać uwagę od głównych bohaterów.

Dla tych, co też lubią popatrzeć.

(Bransoletka z końmi to jedyna biżuteria, która nie nudzi się Córce Apaczowej i gdyby mogła, to nosiłaby ją chyba nawet do szkoły. A pochodzi od przeogromnie utalentowanej osoby, czyli Kingi z Piecuchowa).