Świąteczny poranek.

O piątej nad ranem otworzyła Apaczowa jedno oko i próbowała dociec, co to za potworny hałas wyrywa ją ze snu, w który przecież dopiero co zapadła!

Otworzyła i drugie oko, ponieważ jednym nie mogła nigdzie w ciemnościach zlokalizować tej piekielnej krowy, której muczenie od dobrej chwili wdzierało jej się do mózgu!

Krowa.
W sąsiednim pokoju.
O piątej nad ranem.


Jakieś nędzne strzępy świadomości zaczynały się chyba budzić i podpowiadać całej nieobudzonej reszcie, że to jakby dźwięk budzika.
Tego, który w pokoju Córki stoi od roku, nie nakręcany, bo i nie było takiej potrzeby, skoro matka się w roli budzika sprawdza najlepiej.

Teraz Córka ustawiła.
Na piątą rano.
Niech to!

Zwlekła Apaczowa odwłok z ciepłego łóżka i poczłapała boso do pokoju obok wyłączyć ustrojstwo, bo wiadomo już było, że się nie przydało. Pobudziło zapewne sąsiadów w promieniu kilometra, ale przecież nie Córkę.
Dopiero, kiedy dziecię poczuło czyjąś obecność, otworzyło oczy wielkości sporych śliwek i udawało, że wie, że nie śpi przecież, tylko minutę jeszcze poleżeć chciało i nacieszyć się porankiem...

Gdy dotarło do niej, z jakiego powodu ten budzik ustawiła, wyskoczyła z łóżka niczym młoda kózka i w pięć minut dokonawszy porannych czynności, niezbędnych do pokazania się światu, stanęła przed Apaczową i wycelowała w nią napełnione wodą jajo, wielkości ludzkiej głowy.

Wszystko to obserwowała Apaczowa stojąc nadal boso i w piżamie przy łóżku swej Córki.
Mrugnęła w końcu oczyma, gdyż wcześniej bała się to zrobić, aby struś pędziwiatr nie zniknął jej z pola widzenia i postanowiła w spokoju poddać się nieuniknionemu. Im szybciej, tym lepiej, będzie mogła od razu wrócić do łóżka.

I wróciła, lecz najpierw musiała zmienić piżamę, gdyż - jak się okazało - wyrażenie "symbolicznie się oblejmy" nie do końca dotarło poprzedniego wieczoru do jedenastoletniej głowy.

Kiedy już dziecię odhaczyło na swej dyngusowej liście wszystkich domowników, znów zapanował spokój i o 5.30 cały dom pogrążył się w dalszym, błogim, poniedziałkowo - świątecznym śnie.

Aż do 6.00, kiedy to po domu (z jajem) zaczął biegać Ojciec Apaczowej...

Na koniec jeszcze coś, co trochę osłodziło Apaczowej ten jednak nie do końca sielski poranek.


Mazurek z bloga Kasi Guzik PRZEPIS TU .
Wyjątkowy smak.

P.S. Czy ktoś jeszcze oprócz Apaczowej ma ostatnio wrażenie, że wehikuł czasu przenosi go kilka razy dziennie w różne pory roku?
Apaczowa budzi się w styczniu, obiad je w maju, a kolację w październiku. Kolejność miesięcy przypadkowa, bo zdarza się, że następnego dnia budzi się w kwietniu, a zasypia w listopadzie.