Urodzinowo, część 3 - Córka Apaczowej.

 

 

 

 

11 lat temu, w krainie, gdzie 150 jezior błyszczy w słońcu, gdzie zwierząt bez liku po lesie hasa, gdzie ptaki od rana zdzierają swe gardła, a ważka symbolem jest nie od dziś, przyszła na świat mała dziewczynka.

Księżniczka? - spytacie. No cóż... Krwi błękitnej nie ma, jej ojciec w kolejce do tronu nie stoi, gwardia guwernantek w marmurowym holu nie czeka i próby z grochem pod materacem nie róbcie, bo się nie uda, nie taka to bowiem księżniczka.

Lecz jeślli księżniczką nazwać dziewczę o wrażliwym serduszku, które nad każdym kwiatkiem i biedronką się pochyli, które pająka zabić nie pozwoli (choć może niekoniecznie chce z nim mieszkać pod jednym dachem), które wie co to współczucie i sprawiedliwość, które mądre jest i bystre i aktywne społecznie niezwykle, a przy tym grzecznością niektórych zadziwiające...więc jeśli takie właśnie są księżniczki, to śmiało można ją tak nazwać.

I dziewczę to rosło sobie, może nie w pałacu, lecz w domku niewielkim, codziennie rodziców swych zadziwiając, którzy uwierzyć nie mogli, ze skarb taki im się trafił. Że mądrość taka, nie wiadomo po kim (poważnie!). Że cierplilwość i uśmiech dziecięcia owego nie opuszczają. Że choć roztrzepana jest wielce i w obłokach buja i zdecydować się jej czasem na coś trudno, to przeszkadzać nie powinno, bo każdy wady jakieś posiada.

I tak już od 11 lat dziecię to im dumę i radość przynosi.        

I każdego dnia sprawia, że chce się żyć, że chce się być i doceniać każdą chwilę, każdy uśmiech, każde słowo zapamiętać i wspomnienia z nich ułożyć. Bo jest dla Kogo.

Dziękujemy Ci Córeczko za to, że jesteś! To już 11 lat! Aż nie do wiary!

(Niechże ktoś w końcu Apaczową uszczypnie, bo inaczej nie uwierzy, że ma już w domu nastolatkę!)

 

 

 

 

Olaf to ulubieniec Córki. Jednak lepiąc go Apaczowa tak dostała w kość, że miała ochotę zmazać mu ten wielgaśny uśmiech z twarzy...